در یک روز گرم در «خلیج مانتین» درست بیرون ازموزه‌ی تاریخ کامپیوتر ماشین‌های اسپورت لکسوس به معرض نمایش گذاشته شده‌اند. لکسوس Rx450H ماشین بسیار زیبایی است، اما امروز تمام توجه ما معطوف به سقف این ماشین است، جایی که یک رادار لیزری هفتاد هزار دلاری با چرخش ۱۰ بار در ثانیه نصب شده است. این لیزر به تنهایی از خود این ماشین گرانتر است. یک گروه از رانندگان آزمایشی مرا دعوت به همراهی کردند و من قصد دارم که سوار یکی از خودروهای بدون راننده گوگل شوم.
بعد از سال‌ها کار پنهانی بر روی این پروژه، اکنون گوگل آماده‌ی صحبت درباره‌ی قابلیت‌های این محصول است. دلایل زیادی وجود دارد که گوگل تصمیم گرفته است به صورت کامل و جامع این خودرو را مورد آزمایش قرار دهد. این خودروها از اتوبان‌ها و بزرگراه‌ها که تنها با ماشین‌های دیگر سرو کار داشتند در حال وارد شدن به شهرها و مناطق مسکونی هستند، جاهایی که آنها با عابران پیاده، موتورسیکلت‌ها و دوچرخه سواران، کامیون‌ها و قطارهای حمل و نقل عمومی روبه رو می‌شوند. خودروهای بدون راننده در حال تبدیل شدن به جزء جدایی ناپذیری از زندگی روزمره ما می‌شوند. حداقل این موضوع برای ساکنان منطقه‌ی خلیج مانتین بیشتر به چشم می‌آید.
گوگل با سوال‌ها و موانع و البته نگرانی‌های جدیدی روبه‌رو است. دو جین خبرنگار در نزدیکی مرکز مدیریت و فرماندهی گوگل در موزه تاریخ کامپیوتر برای دیدار با مسئول بخش خودروهای بدون سرنشین گوگل و مصاحبه با متخصصین حمل و نقل در مورد رانندگی امن و رانندگی شهری مستقر شده‌اند. هیجان واقعی زمانی است که سوار یکی از این خودروها بشویم، و درست بعد از ظهر تلفنم زنگ خورد، انگار وقت سواری رسیده بود.
کلید توقف اظطراری
وقتی که برای اولین بارسوار این خودرو می‌شوید، اولین موضوعی که متعجب‌تان میکند شباهت این آن با خودروهای معمولی خودمان است. در تودوزی داخلی لکسوس RX450H دقیقا از همان چرم و چوبی که در مدل‌های عادی این ماشین استفاده می‌شود، استفاده شده است. نشانه‌های کمی وجود دارد که به خاطر آن بگوییم این یک ماشین غیر عادی است. بزرگترین نشانه، دکمه‌ی بزرگ قرمز رنگی است که درست پایین دسته دنده تعبیه شده است، دکمه توقف اضطراری.
با فشردن این کلید تمام فعالیت‌های خودکار این خودرو در لحظه متوقف شده و خودرو از حرکت باز می‌ایستد. اگر این دکمه را فعال کنید چیزی که باقی می‌ماند یک لکسوس عادی است. همسفرمان «نیک ون درپول» که تمام اتفاقات سفر را برای مهندسان شرکت ثبت و ضبط میکند، میگوید: «هدف ما ۲۵ دقیقه گشت و گذار در خلیج مانتین، بدون استفاده از دکمه‌ی توقف اضطاری است». این خودرو همچنین امکان فعال و غیر فعال کردن حالت رانندگی خودکار را نیز دارد. راننده‌ی ما «رایان اسپینوزا» علاوه بر این امکانات، دیدی ۳۶۰ درجه که توسط دوربین تعبیه شده بر روی سقف این خودرو به دست آمده را در اختیار دارد.
به محض اینکه شروع به حرکت کردیم و از مسیر موزه خارج شدیم صدایی از اسپیکر شنیده شد که اطلاع میداد حالت رانندگی خودکار فعال شده است و ماشین شروع به رانندگی خودکار در خلیج مانتین کرد. اسپینوزا گفت: «رانندگی کامل و ایده‌آل شما را خسته و کلافه میکند». دقیقا وقتی بلوار «رنگستروف» را می‌پیمودیم به این فکر می‌کردم که به طور غیر قابل باوری این شکل رانندگی، خسته کننده است. اسپینوزا روی صندلی راننده نشسته بود و مشغول بررسی ترافیک بود. ماشین به آرامی برای خودش دور میزد و بین خطوط مختلف حرکت می‌کرد، دقیقا یادآور کلاس آموزش رانندگی بود. از صندلی عقب که من نشسته بودم فقط از یک طریق میتوانیم به غیر عادی بودن خودرو پی‌ببریم، این که فرمان بدون دخالت دست اسپینوزا در حال چرخش بود؛ خودش به چپ و راست می‌پیچید.
بلوار رنگستروف را با سرعت ۳۵ متر بر ثانیه طی می‌کردیم که چراغ راهنمایی از سبز به زرد تغیر رنگ داد، ما فاصله‌ی زیادی با چراغ نداشتیم، حتما اگر من پشت فرمان بودم ترمز می‌گرفتم و توقف می‌کردم، اما بر خلاف من این ماشین اطلاعات کاملی از سرعت حرکتش و فاصله تا چراغ راهنمایی و البته مدت زمان روشن ماندن چراغ داشت و به همه‌ی اینها ۷۰۰ هزار مایل مسافرت و ۴۰ سال سابقه رانندگی که در مغز این ماشین به یادگار گذاشته شده بود را اضافه کنید، ما دقیقا قبل از اینکه چراغ قرمز شود از آن عبور کردیم.
بدترین رانندگان ، انسان ها هستند
بزرگترین ویژگی سفرمان درخلیج مانتین، امنیت بالای سفر بود. اعداد و ارقامی که گوگل گوشزد کرده است کاملا آشنا هستند. بارها و بارها آنها را از اخبار شنیده‌ایم، اما اهمیت این موضوع باعث می‌شود که ارزش دوباره بازگو شدن را داشته باشند. سالانه حدود ۳۳ هزار امریکایی در سوانح رانندگی فوت میکنند، سالانه حدود ۱.۲ میلیون انسان در کل دنیا بخاطر حوادث رانندگی از بین میروند. در ایالات متحده‌ی امریکا سوانح رانندگی عامل اصلی مرگ و میر مردم ۴ تا ۳۴ ساله شناخته شده است. و متاسفانه در رده بندی جهانی، مرگ بر اثر سوانح رانندگی از رتبه‌ی ۸ به رتبه‌ی ۴ صعود کرده است. گوگل میگوید مهندسان کشف کرده‌اند ۹۰درصد حوادث رانندگی به دلیل خطای انسانی رخ می‌دهد، و سه دلیل عمده برای آن عنوان کردند:
- استفاده از مشروبات الکلی درحین رانندگی
- رانندگی با سرعت غیر مجاز
- استفاده از تلفن‌همراه درحین رانندگی
حالا تصور کنیم که خودروهای بدون راننده جای خودروهای امروزی ما را را بگیرند. این نتیجه گیری گوگل است و ما هم میتوانیم آن را تایید کنیم که به این شکل در واقع می‌توان از وقوع ۹۰ درصد از سوانح رانندگی جلوگیری کرد. «کریس ارمسون» مدیر پروژه خودروهای بدون راننده گوگل میگوید: ما میتونیم تاثیر خیلی بزرگی بر این مقوله داشته باشیم، این یک فرصت طلایی برای حفظ جان هزاران نفر است. بعد از گذشت ۳ سال از شروع این پروژه در سال ۲۰۱۲ «سرگی برین» مدیرعامل گوگل، سال ۲۰۱۷ را سال معرفی این محصول به بازار عنوان کرد.
اما تا به این لحظه گوگل نتوانسته با هیچ شرکت خودروسازی قرارداد تولید انبوه ببندد، و مسایلی همچون مقررات و بیمه نامه‌های این خودروها هنوز بی‌جواب مانده است. علاوه بر اینها، سیستم راهبری این خودروها هنوز مسیری طولانی برای کامل شدن در پیش دارد. در حال حاضر خودروهای بدون راننده گوگل فقط قادر به سفر درحدود ۲ هزار مایل در جاده‌هایی هستند که علائم رانندگی و چراغ‌های راهنمایی آنها نقشه برداری شده است و در اختیار این شرکت باشد. این خودروها تا به امروز برای رانندگی در شرایط برفی امتحان نشده‌اند. هنگام بارندگی، برخورد قطرات باران با لنز دوربین‌ها و لیزری که بر روی سقف این خودروها تعبیه شده ممکن است باعث اختلال در عملکرد آنها و در نتیجه اختلال در راهبری آنها شود. مجموع این مسائل باعث می‌شود فعلا حضور انسان الزامی باشد.
امرسون میگوید:
تمام این مشکلات تا سال ۲۰۱۷ حل خواهد شد. هیچ کدام از مشکلاتی که با آنها مواجه هستیم اساسی و غیر قابل حل نیستند، فقط باید بفهمیم چگونه با آنها مواجه شویم.
آزمایش دید
دو جین از خودروهای بدون راننده گوگل روزانه از خلیج مانتین می‌گذرند، با این حال خودروی ما یک تفاوت کوچک دارد: وقتی عابرین پیاده و یا موتور سواران نزدیک می‌شوند و درمسیر قرار می‌گیرند یا وقتی که قرار است از چراغ راهنمایی عبور کند، سرعت خود را کم میکند. کامپیوتر ون درپول دنیا را از چشم این خودرو به ما نشان می‌دهد.
وسایل نقلیه با چهار ضلعی‌های بنفش رنگ و عابرین پیاده با چهار ضلعی‌های زرد رنگ از هم تفکیک می‌شوند و به محض حرکت آنها مکان جدیدشان به سرعت بروزرسانی می‌شود. این نرم افزار قادر است که انسان و وسایل نقلیه را از هم تشخیص دهد و بر اساس این تشخیص بهترین تصمیم رو اتخاذ کند.
هر زمان که ماشین با مشکلی روبرو می‌شود، ون درپول یادداشتی بر میدارد، اما در سفر ما تقریبا دست به قلم نبرد، این بهبود مربوط به تغییرات اخیر در سیستم راهبری می‌باشد. ون درپول در حالی که می‌خندید گفت:
باید بگویم که همیشه همه چیز به این خوبی پیش نمیرود. این خودروها دچار حادثه هایی هم شده‌اند، اما در هیچ کدام از این حادثه‌ها خودرو و یا سیستم راهبری آنها عامل حادثه نبوده است. در اکثر این موارد علت تصادف بی‌ملاحظه‌گی راننده‌ی خودروی مقابل بوده است.
چندین مایل آن طرف‌تر می‌رسیم به موزه تاریخ کامپیوتر؛ جایی که سفرمان را شروع کرده بودیم. از لحظه‌ای که ماشین شروع به حرکت کرد اسپینوزا کاری جز تماشای مسیر انجام نداد. اسپینوزا میگوید: «ارمسون» پیشتر عکسی از مجله زندگی پسران در سال ۱۹۵۶ را به من نشان داد که چندین جوان در یک خودرو نشسته‌اند و اوقات خوشی را سپری میکنند، در حالی که ماشین به خودی ِخود حرکت میکند. به عقیده‌ی اسپینوزا وقتی که خودرو ما را دور تا دور شهر می‌گرداند این بود که: «رانندگی بجای اینکه خسته کننده و اغلب کشنده باشد باید به این شکل لذت بخش باشد».
این مطلبی که ترجمه کردم در سایت پارسیش منتشر شده.