در اینجا می‌خواهیم راجع به این موضوع صحبت کنیم که چرا هاردهای SSD در سایزهایی مثل ۲۴۰ گیگابایت یا ۱۲۰ گیگابایت تولید می‌شوند؟ در حالی که نرمال و استاندارد همیشگی ۲۵۶ یا ۵۱۲ گیگابایت هستند. این اعداد خیلی منطقی‌تر به نظر می‌رسد.
اما می‌توان جواب این سوال را این طور داد:
بیشتر شرکت‌های سازنده‌ی هارد مقداری فضای خالی را برای نواقص از پیش تعیین نشده کنار میگذارند. یعنی شما تقریبا می‌توانید مطمئن باشید که وقتی درایو ۱۲۰ گیگی می‌خرید ۱۲۸ گیگ حافظه دارد. این حافظه‌ی در نظر گرفته شده به سفت افزار یا firmware فضایی برای مواردی مثل TRIM، Garbage Collection، Wear Leveling را اختصاص می‌دهد. این یک مساله‌ی رایج بود که قبلا فضای کمی را بدون پارتیشن بندی می‌گذاشتند اما حالا با تغییر الگوریتم‌ها دیگر نیازی به این کار نیست.
به بیانی دیگر همه‌ی هارد درایوها یک حافظه‌ی خام دارند و یک حافظه‌ی محاسبه شده که این حافظه‌ی خام بیشتر از حافظه‌ی محاسبه شده است. این فضای اضافی قرار است جایگزین بخش‌های مشکل‌دار شوند. اینگونه لازم نیست که درایوها از خط مونتاژ خارج شوند.
یعنی اگر در زمان تست اولیه در کارخانه نقصی در دستگاه دیده شد، به این حافظه‌ی اضافه ارجاع داده می‌شود. سپس پس از تشخیص نقص پیش آمده الگوریتم آن را تغییر می‌دهند و به این فضای اضافی ارجاع می‌دهند. پس هر زمان که قرار است این بخش از هارد مورد استفاده قرار بگیرد الگو‌ها آن را به سمت بخش جدید می‌برند.
مطلبی که ترجمه کردم در سایت گردو منتشر شده.